Biwakowanie w lesie jest zatem dozwolone tylko w miejscach wyznaczonych przez właściciela lasu prywatnego lub nadleśniczego, a rozbicie namiotu poza tymi miejscami jest zakazane i karalne. Stosowne sankcje przewiduje Kodeks wykroczeń w art. 151 k.w. § 1 i 2 (wejście do lasu w miejscu zabronionym – „§ 1. Kto pasie zwierzęta gospodarskie na nienależących do niego gruntach leśnych lub rolnych albo przez takie grunty w miejscach, w których jest to zabronione, przechodzi, przejeżdża lub przegania zwierzęta gospodarskie, podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany. §  2. Jeżeli grunt jest zaorany, zasiany lub obsadzony, znajduje się w stanie sztucznego zalesienia, naturalnego odnowienia lub stanowi młodnik leśny do lat 20, sprawca podlega karze grzywny.”) czy w art. 156 § 1 k.w. (jeżeli biwakowanie łączy się np. z niszczeniem sadzone, zasiewów lub trawy – „Kto na nienależącym do niego gruncie leśnym lub rolnym niszczy zasiewy, sadzonki lub trawę, podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany.”), a także przepis art. 157 k.w., który stanowi, że to wbrew żądaniu  osoby uprawnionej nie opuszcza lasu, pola, ogrodu, pastwiska, łąki lub grobli, podlega karze grzywny do 500 złotych lub karze nagany. Celem ukarania za ostatnie z wymienionych wykroczeń, najpierw uprawniony (nadleśniczy bądź pracownik Służby Leśnej) musi zażądać opuszczenia przez biwakujących miejsca niewyznaczonego do biwakowania, a dopiero odmowa uzasadnia ukaranie za wykroczenie.

Zaznaczyć należy, iż biwakowanie w miejscu do tego nieprzeznaczonym, nie zważając na wezwania pracowników Służby Leśnej do usunięcia namiotów bądź przyczepy kempingowej, może wiązać się również z konsekwencjami na drodze prawa cywilnego, tj. naliczeniem osobie odszkodowania za bezumowne korzystanie z gruntu leśnego w wysokości czynszu, który dane Nadleśnictwo mogłoby uzyskać, gdyby dzierżawiło grunt.