Co z tym biwakowaniem?
Jeden z naszych Czytelników, w wyniku zapoznania się z artykułem w przedmiocie zakazu biwakowania, podzielił się z nami refleksją, iż pomimo tego, że art. 30 ust.1 pkt 10) ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach w sposób wyraźny zakazuje biwakowania na terenach leśnych, to zastanawia go czy istnieje sankcja, którą można by było zastosować za złamanie tejże regulacji. Nasz Czytelnik przesłał nam zanonimizowane postanowienie pewnego Sądu, który odmówił wszczęcia postępowania o czyn z art. 157 § 1 Kodeksu wykroczeń, polegający na nieopuszczeniu lasu wbrew żądaniu osoby uprawnionej, a w konsekwencji odmawiając ochrony prawnej właścicielowi lasu, w tym przypadku Skarbowi Państwa.
Orzeczenie zostało wydane na kanwie następującego stanu faktycznego – na terenie lasu zaparkowano dwa pojazdy w nieznacznej odległości od siebie, w miejscu nie przeznaczonym do pozostawienia pojazdu. Przedstawiciel Straży Leśnej podczas rutynowej kontroli zauważył nieprawidłowe postępowanie i pouczył kierowców w zakresie korzystania z terenów leśnych oraz nakazał im opuszczenie lasu. Po około półtorej godziny godziny okazało się, iż kierowcy wciąż znajdują się na terenie lasu, toteż Strażnik Leśny zdecydował się na skierowanie do Sądu wniosku o ukaranie właśnie na podstawie z art. 157 Kodeksu wykroczeń.
W jaki sposób Sąd uzasadnił swoją decyzję o odmowie wszczęcia postępowania?
Sąd wskazał, iż z art. 157 § 1 Kodeksu wykroczeń stypizowane jest zachowanie sprawcy polegające na nieopuszczeniu lasu, pola, ogrodu, pastwiska, łąki lub grobli wbrew żądaniu osoby uprawnionej i nie ma wykroczenia, jeżeli sprawca przebywa w lesie stanowiący własność Skarbu Państwa w miejscu nieobjętym zakazem wstępu, gdyż ma do tego prawo określone w art. 26 ust. 1 ustawy o lasach. Sprawca taki nie musi bowiem opuszczać lasu na żądanie pracownika Straży Leśnej.
W naszej ocenie Sąd nie pokusił się jednak o bardziej dogłębną interpretację przepisów ustawy o lasach i analizę wskazanego stanu faktycznego. Sąd w istocie powołał się na komentarz do Kodeksu wykroczeń, autorstwa Wojciecha Radeckiego, w którym rzeczywiście został przedstawiony taki pogląd. Zgodnie z treścią komentarza: „Lasy stanowiące własność Skarbu Państwa są, co do zasady, udostępniane dla ludności (art. 26 ust. 1 LasyU). Brak zatem możliwości skutecznego żądania opuszczenia lasu, nawet jeżeli pochodzi od podmiotu uprawnionego – nadleśniczego, do którego kompetencji należy bezpośrednie zarządzanie lasami Skarbu Państwa pozostającymi w zarządzie Lasów Państwowych oraz reprezentowanie Skarbu Państwa w stosunkach cywilnoprawnych, w zakresie swojego działania. Bezprawne będzie dopiero nieopuszczenie lasu, wbrew żądaniu nadleśniczego, jeżeli sprawca przebywa w lesie objętym stałym lub okresowym zakazem wstępu” (por. W. Radecki, w: M. Bojarski, W. Radecki, Kodeks wykroczeń, 2016, s. 1074).
Wskazać należy, iż Sąd rzeczywiście miałby podstawę do odmowy wszczęcia postępowania na podstawie art. 157 § 1 kodeksu wykroczeń w związku z art. 26 ust.1 ustawy o lasach w przypadku, gdyby chodziło o zwykłych spacerowiczów.
Naszym zdaniem Sąd nie zauważył, iż dysponował podstawą do ukarania biwakowiczów na podstawie 157 §1 kodeksu wykroczeń w zw. z art. 30 ust. 2 punkt 10 ustawy o lasach, gdyż właśnie ten przepis statuuje zakaz biwakowania poza miejscami wyznaczonymi przez właściciela lasu lub nadleśniczego.
Artykuł 30 ust. 1 pkt 10) ustawy o lasach zakazuje biwakowania w lesie poza miejscami wyznaczonymi. Biwakowanie poza tymi miejscami jest zakazane i karalne, a przepisami sankcyjnymi mogą być zatem przepisy art. 151 kodeksu wykroczeń (wejście do lasu w miejscu zabronionym) czy art. 156 kodeksu wykroczeń (jeżeli biwakowanie łączy się np. ze niszczeniem trawy), a także przepis art. 157 kodeksu wykroczeń. Takie zapatrywanie w dalszej części komentarza do Kodeksu wykroczeń wraził również wyżej przywołany autor prof. dr hab. Wojciech Radecki.
Reasumując, co do zasady nie mamy prawnej możliwości podważania prawomocnych orzeczeń sądowych, jednakże strona pokrzywdzona wyrokiem, bądź niezgadzająca się z jego treścią dysponuje uprawnieniem do złożenia zażalenia albo apelacji, na skutek której Sąd drugiej instancji dokonuje weryfikacji oceny prawnej dokonanej przez Sąd pierwszej instancji. Miejmy nadzieję, iż orzecznictwo Sądowe w najbliższym czasie skłoni się do tego, aby w przypadku nielegalnego biwakowania stosować art. 157 Kodeksu wykroczeń i to w zestawieniu z art. 30 ust. 1 pkt 10) ustawy o lasach.
Liczymy, że treść niniejszego artykułu pomoże Państwu przy kolejnych tego typu sprawach, a w przypadku niekorzystnego rozstrzygnięcia użyjecie Państwo powyżej argumentacji w treści zażalenia albo apelacji.
Podsumowanie
Artykuł 30 ust. 1 pkt 10) ustawy o lasach zakazuje biwakowania w lesie poza miejscami wyznaczonymi. Biwakowanie poza tymi miejscami jest zakazane i karalne, a przepisem sankcyjnym może być przede wszystkim art. 157 kodeksu wykroczeń. W przypadku uzyskania niekorzystnych rozstrzygnięć w zakresie zastosowania art. 157 kodeksu wykroczeń, zachęcamy do apelowania orzeczeń, gdyż Sąd drugiej instancji może uznać przedstawioną przez nas ocenę prawną.
NAJEM CZY DZIERŻAWA?
W czasie tego szkolenia szczegółowo omówimy problematykę najmu i dzierżawy, różnic między tymi umowami, a także wskażemy, jak najlepiej jest skonstruować postanowienia umowne, tak aby później uniknąć problemów, z którymi stykaliśmy się w naszej praktyce. Oczywiście zapewnimy ciekawe materiały szkoleniowe, w tym wzory umów, z których możesz później korzystać.
